WOJCIECH GNIEWEK

Plecy są z nami całe życie. Są jak najgorsza cecha charakteru - nie widzimy ich, albo udajemy, że ich nie ma. Jednocześnie, wszyscy dookoła nas je widzą i doskonale wiedzą, jak wyglądają, ale z uprzejmości, przyzwyczajenia, zwyczaju nam o nich nie mówią. Po prostu tak się żyje. Musimy je nieść przez swoje życie jak własny, indywidualny krzyż. Najchętniej przedstawilibyśmy wszystkim swoją promienną twarz, swoją otwartość i swoją ogładę, zamiast porowatej, skórzastej, nadmiernie płaskiej lub wykrzywionej strony. Jednocześnie cały czas je nosimy, a z biegiem lat potrafią się zrobić cięższe i przygiąć nas do ziemi.

Ale jest w nich olbrzymi potencjał - na nich, na plecach z betonu i na swojej najgorszej cesze, możemy zbudować coś pięknego, coś silnego, coś trwałego. Krzyż jest uniwersalną formą naszego zmagania z życiem - w pionie i poziomie.

Dźwigasz ze sobą swój ciężar, twój wysiłek tężeje z każdym krokiem. Po latach przygniecie cię tak bardzo, że stanie się twoim nagrobkiem, a później sam zwietrzeje i popęka. Jego też nie oszczędzi czas. Ale. Zawsze da się go wykorzystać, zawsze może stać się kamieniem węgielnym do postawienia czegoś wspaniałego, być podwaliną czegoś solidnego i trwałego. Nie musi być tylko kamieniem za szyją.